Dag lieverd, hoe gaat het met je huiswerk? Ben je al klaar? Zal ik je zo even overhoren?
“mmmm”
Morgen heb je toch die toets voor wiskunde?
“Eh, ik ben weg”.
Hoezo?
“Vanavond extra voetbaltraining, je weet toch?”
Maar…
En bam de deur is dicht.
Wat is er toch gebeurd met mijn lieve jochie?
Op de basisschool was het zo’n heerlijk ventje.
Altijd vrolijk en leren was een makkie.
De hoogste cito score van zijn klas.
We waren best een beetje trots.
Die gaat naar het VWO, dat stond al vast.
Het eerste jaar ging prima; woordjes leren, topografie…een keertje overkijken en hij wist het. We hadden er geen kind aan.
Maar nu het tweede jaar. Het lukt niet meer.
Wat is er aan de hand?
Zijn mentor zegt dat hij het wel kan. Het zit er wel in.
Maar waarom komt het er niet uit?
Leerlingen die heel slim zijn krijgen vaak hoge cijfers.
Ze hoeven er weinig moeite voor te doen.
Het leren gaat vanzelf.
Ze hoeven zie niet in te spannen, niet te trainen.
Zo kweken ze ook geen spieren, “leerspieren”.
Als het dan even moeilijker wordt, als er iets extra’s van hen gevraagd wordt, gaan ze de mist in.
De eerste onvoldoende is binnen!
Een flinke deuk in zijn ego!
“Het ligt aan die leraar, hij heeft een hekel aan mij.”
Binnen twee maanden heeft hij zes tekorten.
En nog een grote mond ook.
Thuis is het al lang niet meer gezellig.
Het draait alleen nog maar om onze puber.
Ik maak zijn planning en ben bezig met het werkstuk voor biologie.
Als ik op zijn kamer kom, zit hij te gamen………
HELP mijn puber doet het niet………
Zonder hulp komt hij er niet. Een leerling van die leeftijd (en zeker die met hoog IQ, zonder die leerspieren ) redt het op dat moment niet alleen.
De hersenen zijn nog niet zover dat ze kunnen plannen en prioriteiten stellen, de zgn. executieve functies.
Dat kun je wel trainen, dus er is nog hoop!!
Maar het vraagt heel wat inzet, begrip en geduld.
Zowel van het kind als van de ouders. (en de mentor van school natuurlijk).